Hoy, ya tenemos la historia ganadora que fue enviada el 26/04/2012 a nuestro correo:
BENI, BEN E UN POSIBLE BE
Esta historia está baseada
en feitos reais, e tan reais porque é a miña! O meu nome é Ben e teño dezasete
anos, iso xa ven de herdanza porque o meu avó chamábase Benito, o meu pai Beni
e ambos os dous tiveron tamén dezasete anos, ainda que fai tempo de iso. A peor
parte levarala o meu fillo, que de seguro será a ovella da familia. As costumes
dos pobos a veces xógannos malas pasadas, como lle ocurre ao fillo de Mariano,
que por non podelo chamar Mari, podedes imaxinar cal é o seu nome. A verdade é
que feo e un pouco porco sí que é, todo hai que decilo, asi que no fondo non
lle queda del todo mal; ademais a miña avoa conta que cando naceu, a súa nai
tiveron que fallerlle unha cesarea, porque o neno viña de cú. Eu penso que
desde que nacemos estamos xa predestinados.
Os dous imos a mesma escola,
ainda que en cursos diferentes, porque eu xa é o quinto ano que repito 1º da
ESO, lo cal estase a converter nun grave problema estomacal. O mesmo que lle
ocurre a miña nai cando come chourizo.
Adela, a titora, xa falou
cos meus país e díxolles que tiñan que votarme unha man na casa, xa que isto
non tiña fundamento. Eu teño que dicir, na miña defensa, que fago todo o que
podo e non teño culpa se cada pouco queren cambiar os nomes ás cousas. Así non
hai quen se aclare! Recordo que primero apareceu a CEE, logo coa UE
desapareceron as fronterias e nese momento, apareceron os médicos dunha ONG,
que supoño foron os que inventaron a penicilina. Como se non ían ser tan
importantes? Ademais, a maioría das cousas que adoitan escribir nos libros non
son verdade, como o caso do proceso de “hominización”. Isto é unha patraña dun
sabichón que nos quere facer parvos…Se non que alguén me explique porque
rodaron na miña aldea a peli do “Planeta Dos Simios”.
O caso é que meus país
tomáronse moi en serio o dos estudos e axúdanme cos deberes ainda que moitas
veces pelexan entre eles, porque os dous queren levar a razón. O outro día sen
ir máis lonxe, pregunteilles cantos continentes había no mundo. A miña nai foi
máis rápida en contestar, soupo a resposta de seguida, so tardou media hora e
eso que ao tempo de pensar, estaba a facer a cea.
- Dous – contestou coma si estivera nun concurso
da televisión – O de Ourense e o express, ainda que agora chámase Carrefour.
-Non, non, equivocácheste!–
engadiu meu pai – agora non é un continente, é un planeta ou acaso non lembras
que se chama Carrefour Planet?
Iso a miña nai non lle
sentou moi ben, ela sentíase orgullosa dos seus coñecementos, mais esta vez
tivo que morder os beizos e admitilo.
-Vedes? - Dixen eu
aproveitando o momento - Dun día a outro cambian os países e asi non hai que
poda aprobar un so exame.
Ninguén contestou asi que
continuei coa seguinte pregunta: - Quenes reinaron en España no ano do
descubrimento de América? - Nesta non tiven que pedir axuda, despois de cinco
anos ca misma leria, xa a sabía de rechupete – Foron Isabel a Caótica casada
con Felipe O Fermoso, chamado asi pola rosa que levaba en representación do seu
partido político, o PSOE; e logo delegaron o trono en mans de Zapatero e desde
entón o país entrou nunha gran crise – Eu si que son listo, dixen en alto ao
tempo que meu pai dábame unha palmada no ombro con xesto de satisfación.
Entanto eu escribía como un
tolo, a miña nai puso a cea sobre a mesa e foi entón cando meu pai deunos a boa
noticia.
- Este verán imos facer unha
gran viaxe! – Dixo todo cheo, tan cheo que non collía dentro dos pantalóns. – E
esa locura a conto de que ven? – Dixo a miña nai cun sorriso de orella a
orella.
– Mirade, encontrei unha
oferta “Lacost” – Dixo con tono anglosaxón – Para que ententades, de baixo
coste. O voo sae desde Vigo e levaranos ata Santiago de Compostela – Eu mireuno
coma si fora un héroe e continuo dicindo: - O avión sae ás 10:00 da manán e
tomaremos terra ás 10:10, do día seguinte, porque temos que facer escala en
Madrid. Cando chegemos a Santiago, colléremos un taxi ata casa para vir buscar
o coche e non ter que pagar alí un de alquiler. Qué vos parece o plan? –
Concluiu esperando a nosa resposta, mentras eu pensaba que non había dous coma
el. Deixome sorprendido ver como o planificara todo, non esqueceu detalle.
– Paréceme
moi boa idea – apresurouse a dicir a miña nai despois de ler a información do
hotel que o meu pai lle dera– Gústame o do avión pero non me convence moito o
que pon eiquí sobre o aloxamiento en “Reximen completo”. Non te ofendas, pero
eu para unha vez que saio da casa non penso facer dieta, así que será mellor
este que di “Media pensión” - Dixo convencida – Non sei o que pensaredes vós,
mais eu prefiro durmir so media noite que para xantar leitugas, xa teño a horta
chea.
………………………………………………
Decirvos que xamás olvidarei
esas vacacións. O mellor de todo foi que meu pai xa non tería que esperar ata
os sesenta e cinco anos para deixar de traballar porque gañou o Xubileo, que a
miña nai aprendeu a facer ximnasia repitindo todos os moventos das azafatas e,
pese a que lle costou unha miga, logrou porse o salvavidas e a mascarilla no
avión. E, en canto a min, foi o primer verán que non tiven que estudar, xa que
Adela dixo que o meu non tiña cura.
No hay comentarios:
Publicar un comentario